Ik roep en schreeuw, maar niemand die iets hoort.
Ik klem en panikeer, maar niemand die er is.
Ik zoek en verlang, maar geen veiligheid achter de hoek.
Ik blijf in de duisternis, gebeurt het weer? De nachtmerrie duurt voort.
Letterlijk, ik beleef een nachtmerrie die mij alles opnieuw laat beleven. Een herbeleving gebeurt.
Mijn hart wordt verscheurd. Alles rondom mij wordt afgepakt. Ik blijf achter in verdriet, leegte en eenzaamheid.
Ik schiet wakker, volledig nat van het zweet. Ik ben in paniek. Is iedereen die ik graag heb nog in orde? Ik ben niet in staat een onderscheid te maken tussen werkelijkheid en de droom. Ik wil weten of iedereen in orde is, iedereen nog leeft, iedereen nog om mij geeft.
De paniek neemt de overhand. De ochtend wordt overmeesterd door de zelfde negatieve gevoelens. Hoe schud ik deze van mij af? Hoe verklaar ik de moeilijkheid tussen het besef van droom en leven? Is er iemand die mij begrijpt hoe lastig het onderscheid is? Kan ik dit met iemand bespreken zonder zij mij aankijken en zeggen: het was maar een droom?
Het gaat zoveel verder dan zomaar een droom. Het zijn herbelevingen die mijn leven keer op keer volledig overnemen en beïnvloeden.
Ik verlang en blijf verlangen naar de veilige nachten die mij soms worden gegund. Elke ochtend opnieuw hunker ik naar die rust.
Bo on the world 